Τι εξωτερική πολιτική θέλουμε;

Χαμηλή ή υψηλή εξωτερική πολιτική; Ρεαλιστικές ή ιδεαλιστικές προσεγγίσεις σε επίπεδο διεθνών διακρατικών σχέσεων; Κρίσιμα ερωτήματα των οποίων οι απαντήσεις καθορίζουν την τύχη κάθε ευνομούμενης πολιτείας συμπεριλαμβανομένου και της χώρας μας.
Στην Ελλάδα εδώ και χρόνια, λόγο της κρίσιμης γεωπολιτικής θέσεις που κατέχει το κράτος μας, ζητήματα τα οποία άπτονται της εξωτερικής πολιτικής βρίσκονται πάντα ψηλά στην πολιτική ατζέντα. Κάτι το οποίο είναι απολύτως φυσιολογικό μιας και η ανάπτυξη σωστών προοδευτικών πολιτικών κυρίως με τις όμορες χώρες, διασφαλίζει σταθερότητα στο εσωτερικό και κατά συνέπεια οικονομική ανάπτυξη.
Εδώ λοιπόν ακριβώς μπαίνει το θέμα της «χαμηλής» εξωτερικής πολιτικής. Είναι σημαντικό να ενθαρρύνουμε ως χώρα τη δημιουργία οικονομικών σχέσεων με την Τουρκία, τη Βουλγαρία, την Αλβανία και τη FYROM. Βέβαια με τη FYROM τα πράγματα είναι πολύπλοκα και μέχρι την τελική επίλυση του προβλήματος θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί. Η πολιτική λοιπόν αυτή διατηρεί μια ισορροπία στο χώρο και θέτει ουσιαστικά τις βάσεις για τη μελλοντική ανάπτυξη «υψηλής» πολιτικής. Γιατί η συζήτηση πάνω σε μεγάλα εθνικά θέματα γίνεται πολύ πιο εύκολη όταν έχεις λύσει μικρά ζητήματα και έχεις αναπτύξει καλές κοινωνικοοικονομικές σχέσεις.
Άρα οφείλουμε ως χώρα να προωθούμε και να στηρίζουμε, όχι βέβαια «τυφλά» και χωρίς ανταλλάγματα και χωρίς κανόνες κυρίους διεθνούς δικαίους, την Ευρωπαϊκή προοπτική των χωρών οι οποίες συνορεύουνε με εμάς και να στηρίζουμε την οικονομική ανάπτυξη τους. Γιατί έτσι και μεγαλύτερη σταθερότητα θα δημιουργηθεί στην περιοχή και περισσότερες επενδύσεις θα εμφανιστούν. Είναι προτιμότερο να έχεις ένα οικονομικά δυνατό γείτονα παρά ένα «φτωχό» εξαθλιωμένο λαό.
Η εξωτερική λοιπόν πολιτική της χώρας μας και κάθε άλλου κράτους πρέπει να χαράσσετε πάνω σε ιδεαλιστικά και όχι ρεαλιστικά πρότυπα. Η πολιτική σε διεθνές επίπεδο δεν πρέπει να είναι η «τέχνη του εφικτού» άλλα η «τέχνη της καλής διακυβέρνησης». Η επίλυση των διαφορών πρέπει να γίνεται ειρηνικά μέσω της διπλωματίας και κάθε κράτος οφείλει να τηρεί κατά γράμμα το διεθνές δικαίου το οποίο απορρέει από οργανισμούς όπως τον Ο.Η.Ε. και το Συμβούλιο Ασφαλείας. Στην εξωτερική πολιτική και γενικά σε κάθε πολιτική απόφαση δεν πρέπει να επικρατούν οι νόμοι της φύσης. Κάτι το οποίο δυστυχώς δεν τηρούν οι ΗΠΑ μιας και ακολουθούν εδώ και δεκαετίες την πολιτική Κίσινγκερ, μια Μακιαβελική πολιτική η οποία υποστηρίζει ότι «κάθε χώρα θα πρέπει να είναι σε θέση ανά πάσα στιγμή να διεξάγει πόλεμο» και ότι «μέσω της απειλής του πολέμου επιτυγχάνεται διεθνής ισορροπία άρα και ειρήνη».
Ας αποφύγουμε λοιπόν τις ρεαλιστικές προσεγγίσεις στις διακρατικές μας σχέσεις και ας προωθούμε τα εθνικά μας δίκαια μέσω υψηλών ηθικών και νομικών αρχών και αξιών.

Ο συνεργάτης Φ.