Η επικοινωνία στην πολιτική

Ζούμε αδιαμφισβήτητα στην εποχή κατά την οποία κάθε πολιτική ενέργεια για να βρει γόνιμο έδαφος ώστε να αναπτυχθεί και να αφομοιωθεί χρειάζεται τόσο να προβληθεί όσο και να περιβληθεί με την κατάλληλη επικοινωνιακή πολιτική.
Μετά τη ραγδαία ανάπτυξη των μέσων μαζικής ενημέρωσης, των «ψυχρών» και των «θερμών» δηλαδή της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου, η επικοινωνία μεταξύ των πολιτικών και των πολιτών δεν μένει πλέον μόνο στο επίπεδο της άμεσης διαπροσωπικής σχέσης. Βεβαίως στρατηγική επικοινωνίας δεν χρησιμοποιούν μόνο οι πολιτικές οντότητες, είτε αυτές μεταφράζονται σε πρόσωπα είτε σε κόμματα. Πολλές μη κυβερνητικές οργανώσεις, εταιρίες ακόμη και μία απλή ομιλία σε μια εκδήλωση ενδέχεται, πάντα σε αρμονία με τις ισχύουσες περιστάσεις, να προσπαθούν να περάσουν με τον τρόπο τους κάποια μηνύματα. Βέβαια για να είναι επιτυχημένη μια επικοινωνιακή πολιτική θα πρέπει να διέπεται από ορισμένους κανόνες οι οποίοι ουσιαστικά διασφαλίζουν την ορθή προώθηση κάθε πολιτικής απόφασης.
Το κατά πόσο είναι σημαντική η χάραξη ορθής επικοινωνιακής πολιτικής φαίνεται, για παράδειγμα, στο γεγονός ότι πολλοί κομματικοί σχηματισμοί συμβουλεύονται ειδικούς επικοινωνιολόγους για τις ενέργειές τους. Αν πάρουμε τα δύο μεγάλα κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και τους επικεφαλείς τους. Μπορούμε να διακρίνουμε με ευκρίνεια και να εξηγήσουμε γιατί χαράσσουν κάποιες συγκεκριμένες πολιτικές κινήσεις.
Επειδή το πολιτικό μας σύστημα είναι «πρωθυπουργοκεντρικό», δηλαδή οι ψηφοφόροι στη συντριπτική τους πλειοψηφία επιλέγουν πρόσωπο και όχι κυβέρνηση, το βάρος των κινήσεων στην «πολιτική σκακιέρα» το επωμίζονται οι αρχηγοί.
Για παράδειγμα έχουμε δει το Γ. Παπανδρέου με ρούχα εργαζόμενου να τυποποιεί γάλατα, να καθαρίζει με σκούπα συνεδριακή αίθουσα και να κουβαλάει τον επιτάφιο. Με αυτόν τον τρόπο ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να γίνει πιο συμπαθείς προς τους πολίτες μιας και θέλει να δείξει ότι ταυτίζεται με αυτούς και τα προβλήματά τους. Υπάρχει βέβαια και μια νοητή γραμμή στο ζήτημα της ταύτισης με το λαό η οποία αν ξεπεραστεί απ΄ τον πολιτικό θα τον οδηγήσει στο «λαϊκισμό». Ο λόγος δε του κ. Παπανδρέου, ειδικά όταν μιλάει σε ανοικτές συγκεντρώσεις, περιέχει τις λέξεις «δεξιά», «Ανδρέας Παπανδρέου» με στόχο τόσο την κομματική συσπείρωση όσο και των επαναπατρισμό ψηφοφόρων οι οποίοι συνδέονται συναισθηματικά με το Κίνημα.
Ο πρωθυπουργός απ΄ τη μεριά του, αν μελετήσουμε τα διαγγέλματά του και τους λόγους του, χρησιμοποιεί λέξεις όπως «ειλικρίνεια», «αλήθεια» και «διαφάνεια». Ουσιαστικά οι παραπάνω λέξεις έχουν μετατραπεί σε βασικές αξίες της σημερινής εποχής. Βάζοντας λοιπόν αυτές τις φράσεις στο λόγο του ο κ. Καραμανλής έχει τη δυνατότητα να προωθεί δύσκολες πολιτικές με χαμηλό προσωπικό κόστος. Γιατί ακριβώς καταφέρνει και παραπλανεί τον ακροατή, ο οποίος απορροφάται από το «καλούπι» του λόγου του, κρύβοντας την ουσία του προβλήματος.
Κάθε λοιπόν πολιτική απόφαση και κίνηση καλύπτεται προσεκτικά από τον, ενίοτε «αποπροσανατολιστικό», μανδύα της επικοινωνιακής πολιτικής. Το βασικό σε αυτήν την περίπτωση ζήτημα είναι, κάθε πολίτης να μελετάει σωστά πως του «πλασάρουν» τις πολιτικές αποφάσεις-ιδέες ώστε να ξεχωρίζει ποίες οδηγούν προς το σωστό δρόμο.
Συντάκτης Μ